Shit Happens to imprezowa gra dla dorosłych od wydawnictwa Goliath. Na pudełku znajdziemy informację, że zagrać możemy od 2 osób wzwyż. Osobiście uważamy, że rozgrywka w parze nie ma większego sensu, a cała zabawa zakończy się zbyt prędko. Mieliśmy okazję testować grę również w rozgrywce 4 i 7-osobowej i największą frajdę sprawiła w największej ilości znajomych. Grę umili również parę kropel nektaru Bogów przed i w trakcie ;) ale o tym za chwilkę!
W niewielkich rozmiarów pudełku znajdziemy 200 kart, a każda z nich posiada swój własny Gównometr - od 0.5 aż do 100! Dodatkowo każda karta posiada zabawny,a jednocześnie lekko odrażający opis oraz pasującą do niego grafikę. Oprócz tego oczywiście nie mogło zabraknąć instrukcji, choć zasady gry są tak proste, że wystarczy 30 sekund, by je wytłumaczyć. A więc na czym polega rozgrywka?
Każdy z graczy
dostaje 3 karty i kładzie je przed sobą zgodnie ze Wskaźnikiem Rozpaczy,
od najmniejszego - do największego. Grę rozpoczyna gracz, który uważany
jest przez resztę za największego pechowca lub któremu niedawno
wydarzyło się coś pechowego. Ten gracz dobiera jedną kartę z kupki, a
następnie przykrywając liczbę u dołu karty kciukiem, pokazuje i czyta ją
graczowi po jego lewej stronie. Aby zdobyć kartę, sąsiad musi poprawnie
wytypować, w którym miejscu znajduje się karta na jego Gównometrze.
Jeśli wytypuje poprawnie, karta ląduje przed nim i dołącza do reszty
jego kart. Wygrywa ten, kto pierwszy zdobędzie 10 kart. A co w przypadku
niepoprawnego wytypowania? Szansa przechodzi na kolejnego gracza, aż do
momentu gdy wszyscy odpowiedzą źle - wtedy kartę zdobywa gracz
czytający!
A teraz parę słów obiecanych na początku recenzji.
Karty wykonane są ładnie, zasady są naprawdę idiotoodporne, ale sama
rozgrywka jest nieco rozczarowująca. Mieliśmy okazję zagrać w Shit Happens
ze znajomymi bez alkoholu, i wtedy gra zanudziła nas wszystkich, a
niektóre opisy kart były wręcz żenujące. Zdecydowanie lepiej grało się
nam parę dni później podczas grilla i przy piwku. Wtedy wszyscy byliśmy
jacyś tacy weselsi, a karty śmieszyły i czytanie ich i typowanie ich
miejsca na Gównometrze sprawiało większą frajdę. Osobną sprawą jest
również przypisany Wskaźnik Rozpaczy, ponieważ poziom niektórych kart
jest mocno zawyżony, a innych wręcz przeciwnie. Zdajemy sobie sprawę, że jest to sprawa
subiektywna, bo dla kogoś "Czytanie twojego pamiętnika przez rodziców",
może być zdecydowanie mniej 'bolesne' niż "Leczenie kanałowe", ale tego
nie zmienimy. Jest to jednak element nieco psujący rozgrywkę, choć
poniekąd również dla kogoś może to być plus, bo wydłuży rozgrywkę i
pozwoli lepiej poznać chore umysły Waszych znajomych czy rodziny ;)
Podsumowując:
grę możemy polecić ludziom młodym, którzy lubią od czasu do czasu się
troszkę odmóżdżyć i zagrać w coś co nie wymaga od nas praktycznie żadnej
inwencji ani pomyślunku - jest to po prostu dobra gra do zresetowania
głowy i uśmiechu na twarzy podczas nakrapianych alkoholem spotkań.
